شباهت انسان به آب

حفره کن زندان و خود را وارهان

گفتمش دل میخری
پرسید چند؛
گفتمش دل مال تو
تنها بخند؛
خنده ای کرد و دل از
دستم ربود؛
تا به خود باز امدم
او رفته‌بود؛
دل زدستش روی خاک
افتاده‌ بود؛
جای پایش روی دل
جا مانده بود

هرکسی نغمه خود خواند از صحنه رود.

صحنه پیوسته بجاست.

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.

دیوانہ و سرگشتہ و مستیم هنوز، ....
در میڪدہ ها بادہ بہ دستیم هنوز ،...
گفتے ڪہ چہ مے ڪنے؟
ڪجایے؟
چہ خبر؟ ،...
تنها خبر این است ڪہ هستیم هنوز.

آتش بجان شمع فتد کاین بنا نهاد

"عالی شیرازی"